Arquivos mensuais: Abril 2014

sigo debuxando

engadín algúns motivos para debuxar unha balea

para crer nun espírito navegante que non temos
para delimitar o medo
para valernos dela na fuxida
para que sexa a proa na reconquista da paisaxe
para botar de menos unha viaxe
unha en concreto
para debuxar un bazar e disfrazala de elefante
porque teñen a forma das distancias
porque dentro dunha balea o ceo está limpo e non hai dor
para pintala sorrindo e poñerlle flores ou peixiños pequenos
para facer unha metáfora de todas as traxectorias
para representar o tamaño da tristeza
para pensar nas palabras coas que explicar o debuxo

fuxir dentro dunha balea

hoxe botei man do poema do encerro.
agora que me dispoño a publicar a nova versión reléoo e pregúntome até onde a influencia do día de sol na resolución do texto.

 

pensar nunha balea
como unha cuncha
escura
na que atravesar o mundo

desde dentro non se ve
a paisaxe o tempo
a espallarse sen límite

 

a viaxe carece de
inquietude

 

describir o itinerario
nas paredes interiores da balea

percorrer cos dedos
os muros rugosos

describir a tentas
unha paisaxe larga
e o camiño que a atravesa

andar cos pes gastados
e ver como o corpo vai enchéndose
co po da estrada

 

pensar nunha balea
para escapar do teu
encerro

 

se é un cárcere
sórdido
a balea ten a cor das estradas
das películas americanas

ocre e sol
area e o brillo
no reflexo dun coche
que pasa a toda velocidade

como se existise o tempo
para coñecer a dimensión do horizonte

 

se é para fuxir
dun hospital psiquiátrico
é máis doado

require só dunha balea ou tigre

navegar a pulso
a carón dunha balea
ou gadoupar sabana

en calquera caso
a paisaxe ten sol
e o ceo limpo
é unha metáfora da metáfora do infinito

tres imaxes nos ollos de tuñón

o poema de juancito caminador é un regreso a modo de homenaxe aos ollos de raúl gonzález tuñón, un dos poetas que máis influíron na miña maneira de mirar o mundo.

tres imaxes
de juancito caminador

contounas tal vez o poeta
que viviu os seus soños
e mais soñouno vivo
e morto
e aínda así
non soubo del
nin a metade da imaxinación do mundo

 

na barra dunha taberna
en ingeniero white

o ilusionista escoita
a historia marabillosa e certa
do mariñeiro que avistou unha balea
no medio do trebón

semellaba vagar
tan extraviada coma o barco
no centro do centro da chuvia mesta
das ondas salgadas do vento
irreflexivo
da bruma que recende a argazo

a curva gris do lombo
era unha luz
no negror do vendaval

erguíase brillante e
volvía sumir
no mar coma un destino

 

outra imaxe

no centro da pista
unha mesa unha caveira un coello

o ilusionista vende
soños por dous pesos

e cando a carpa do circo
fica baldeira de asombros
o home agocha
o seu tremor no abrigo raído
e mergulla na noite
na xenebra
no poema

 

e unha imaxe máis

a nena con vestido de domingo
que esculca desde a primeira fila
cada movemento do prestidixitador

e cando se apagan as luces
e a carpa fica baldeira
a nena some
deixando tras de si
un ronsel pálido

magalhães escoita o canto da balea

con este comezo, o poema aspira a ser o que peche o libro.
velaquí unha primeira versión en verso. fáltalle aínda, pero avanza.

 

e o poema sobre magalhães
que no empeño por arrodear
o mundo
e acadar as illas das especias
arribou sen sabelo
á terra das baleas

ou debería dicir
ao seu mar

 

sería inverno árido
ou acaso non é posíbel
imaxinar doutro clima
a terra dos araucanos

 

imaxina que cres
que o mundo é máis extenso
do que dictan os mapas

que colles un barco
un que pode destruírte
pero que é pequeno se o comparas
co horizonte

cal é
a dimensión da túa certeza?

cal o límite da ousadía
e da ventura?

 

imaxina os ollos
daquel home pequeno
ao chegar a araucania

toda aquela vastedade erma

 

imaxínao diante
daqueles animais fantásticos
que divisou a deambular maxestosos
naquela enseada inhóspita
e súa
e preciosa

pavor ou calma
acompañaría o alborecer
arrodeado de vento e mar profundo
e os seus cantos?

 

pero o destino de magalhães
estaba aínda moi lonxe

(non tanto como desexaba
pero el non o sabía)

e decidiu non deixarse levar
por aquela harmonía insólita

e continuar viaxe incerta

 

ou acaso atopara
ante aqueles seres inconmensurábeis o límite do seu valor

 

e partiu un día
das paisaxes ermas

puxo proa máis ao sul
na teima do paso procurado
e atopouno
e herdoulle o seu nome
e nomeou o océano pacífico

 

imaxina que as túas forzas están
no límite
despois de atravesar
todo o mar coñecido

e que ao contornar as marxes
atopas outro horizonte
máis agotador aínda

 

aquel novo mar enfrontou
magalhães

venceuno tamén
pero morreu sen sabelo
cando xa acadara outra vez
o mundo coñecido

 

e no estrondo da batalla
na lanza que o atravesa
volveu escoitar o canto das baleas

morreu triste
porque non dera atopado a calma porque non tiña certeza de que aquel fose
o seu horizonte

unha imaxe, unha porta

teño desde hai uns días esta pequena imaxe:

as grandes estacións de ferrocarril
son como baleas ancoradas
no punto de partida da viaxe

ocorréuseme hoxe que igual esta imaxe ábrelle a entrada neste libro a un poema que escribira para outro proxecto que quedou -cando menos polo de agora- inconcluso.
pero non o relín aínda.
xa que logo, déixovos por hoxe a imaxe, que é moi bonita e suxestiva. a que si?