con este comezo, o poema aspira a ser o que peche o libro.
velaquí unha primeira versión en verso. fáltalle aínda, pero avanza.
e o poema sobre magalhães
que no empeño por arrodear
o mundo
e acadar as illas das especias
arribou sen sabelo
á terra das baleas
ou debería dicir
ao seu mar
sería inverno árido
ou acaso non é posíbel
imaxinar doutro clima
a terra dos araucanos
imaxina que cres
que o mundo é máis extenso
do que dictan os mapas
que colles un barco
un que pode destruírte
pero que é pequeno se o comparas
co horizonte
cal é
a dimensión da túa certeza?
cal o límite da ousadía
e da ventura?
imaxina os ollos
daquel home pequeno
ao chegar a araucania
toda aquela vastedade erma
imaxínao diante
daqueles animais fantásticos
que divisou a deambular maxestosos
naquela enseada inhóspita
e súa
e preciosa
pavor ou calma
acompañaría o alborecer
arrodeado de vento e mar profundo
e os seus cantos?
pero o destino de magalhães
estaba aínda moi lonxe
(non tanto como desexaba
pero el non o sabía)
e decidiu non deixarse levar
por aquela harmonía insólita
e continuar viaxe incerta
ou acaso atopara
ante aqueles seres inconmensurábeis o límite do seu valor
e partiu un día
das paisaxes ermas
puxo proa máis ao sul
na teima do paso procurado
e atopouno
e herdoulle o seu nome
e nomeou o océano pacífico
imaxina que as túas forzas están
no límite
despois de atravesar
todo o mar coñecido
e que ao contornar as marxes
atopas outro horizonte
máis agotador aínda
aquel novo mar enfrontou
magalhães
venceuno tamén
pero morreu sen sabelo
cando xa acadara outra vez
o mundo coñecido
e no estrondo da batalla
na lanza que o atravesa
volveu escoitar o canto das baleas
morreu triste
porque non dera atopado a calma porque non tiña certeza de que aquel fose
o seu horizonte