un dos textos que quedara sen desenvolver (vacas) foi o xermolo para este texto novo, que engado cando a construción do libro vai chegando ao seu remate.
se todo vai ben, en breve teredes novas sobre os camiños que han percorrer estas baleas.

a néboa

un río

o tempo que se detén

un bote

o ruído dos remos ao bater
na superficie tersa da auga

os reloxos non existen

 

o bruar dunha vaca
na néboa

o son dos axóuxeres
das vacas
que xorden da néboa da noite

nos vales escuros

 

o bosque

as árbores tecen sombras
e tentas pasar
desapercibido
pero o ruído dos pasos
na follaxe
atrona

 

a néboa

a praia
a area fría

o mar
só se intúe

o canto da balea

esta tempada atopo baleas alá onde miro. e baleas atravésanseme no camiño decote. tres exemplos:

un
en xuño, vertixe sonora ensemble ofreceu, dentro do ciclo “do audible”, un concerto titulado “o canto das baleas”.
non puiden asistir pero na rede fun atopando as pezas incluídas no programa (que non é o mesmo pero é o que hai, diría -aproximadamente- silvio rodríguez):

“canto de balea” do sarrián abraham cupeiro en versión da orquestra de cámara galega e abraham cupeiro (karnix).

“toposition(s) #3” de charles-antoine frèchette (creo que a versión que aparece aquí é de vertixe sonora ensemble)

“ballad” de fernando garnero (versión do ensemble l’imaginaire)

dous
unha das moitas cousas que lin este verán foi o ardalén de miguel-anxo prado, onde as baleas teñen un secundario moi protagónico.
algunhas das marabillosas baleas do libro poden verse nesta entrada do seu blog:

tres
hoxe atopei esta preciosa crónica de manuel gago no seu capítulo cero que ten baleas e poemas: nin que estivese feito para min.