fixen algúns retoques n’o soño de tuñón: cambiei unha referencia xeográfica e alixeirei algunhas pasaxes.
nestes días tentarei preparar un poema máis. é un que levo gardando uns meses nun papel. o nacemento dese texto ten unha pequena historia que xa contarei.

a nova versión d’os soños de tuñón é esta:

sobre a mesa dun bar
o poeta raúl
gonzález tuñón espalla
fotogramas de infancia en boedo

(ou en calquera outro recanto
ou recordo)

 

na película hai rúas anegadas

(no soño tórnase venecia

e chámase noia ou fisterra)

 

pero tal vez o poeta confunda
historias de seu pai

ficcións doutra nostalxia

 

o relato é en branco e negro
e ten barcos nas rúas
e os nenos chapuzan e corren e rin

 

e acaso de fondo
poida intuírse na néboa
un porto baleeiro
e cadáveres de cachalotes

 

nunca navegou
balea
polo río que transcorre
debaixo da ponte

houbo algunha vez unha noria

pero agora é nome
e nos cabalos de madeira
non montan nenos tristes

 

resoa a pianola no empedrado
nos recordos (inventados) do poeta

e a chuvia
cando repenica sobre a inundación
eslúe a memoria