Arquivos da etiqueta: sergio chejfec

palabras repetidas

son consciente de que nestes textos hai palabras que se repiten demasiadas veces.
dun texto a outro e tamén dentro dun mesmo texto.

o proceso de escrita é moi diferente dunha persoa a outra. coñecín un escritor que dicía que dedicaba meses á escrita de cada poema. logo o proceso de construción dos libros ocupáballe anos.
os dous primeiros poemas de de baleas leváronme varios meses cada un. non meses de escrita pero si meses de remoer nunha idea inicial e ir dándolle forma.
e os meses de “hai festa” e os meses de “no muíño” non se superpuxeron. ben ao contrario, foron períodos moi separados un do outro.
cando rematei de escribir “no muíño” e decidín embarcarme nesta aventura de de baleas, os apuntamentos para os seguintes textos viñeron todos xuntos nun prazo de tempo pequeno.
noutras experiencias anteriores, o mesmo proceso de escrita durou pouquísimo tempo (algún dos meus libros está escrito en menos de dúas semanas) e os procesos de corrección (máis longos) facíaos en bloque.
neste caso, estou tentando desenvolver cada poema dun xeito individual: cando me poño a traballar nun texto, normalmente non revisou máis que ese texto. se é posíbel nesa sentada nin miro para os outros.
con todo hai unha serie de ideas centrais que, inevitábelmente, van transcorrendo duns poemas aos outros e iso leva a que haxa palabras moi repetidas.
mesmo descobrín algunha idea ou estrutura ou recurso que aparece nun texto como se fose un descubrimento novidoso cando a pólvora xa a descubrira eu mesmo nun poema anterior. (se é que aínda queda pólvora por descubrir na literatura.)

é evidente que neste libro haberá moitas “baleas” pero, a medida que vaia avanzando en versións máis finais do conxunto, irei limpando outras reiteracións non desexadas.
sédeme pacientes!

déixovos aquí un anaquiño que me parece moi revelador dunha entrevista ao narrador arxentino sergio chejfec que aparece no suplemento el asombrario do xornal dixital eldiario.es:

– En el primer relato, titulado “Vecino invisible”, dices que habitar el mundo produce cansancio y melancolía, y que vivir empeora las cosas. ¿Tenemos otra alternativa?
– Creo que una de las cosas buenas que tiene la literatura es que no se enfrenta a formulaciones que no tienen que ser necesariamente ciertas en términos de factibilidad, pero tienen un espesor de carácter abstracto. Me parece que esa es una de esas frases. Mucho tiene que ver con la creación de climas, desdoblamiento de caracteres, temperatura…, que yo podría suscribir subjetivamente de una manera relativa. No estoy afiliado a esa idea, pero me parece… (podedes ver o resto desta interesantísima entrevista aquí).