despois de que susana aríns propuxese un diálogo co meu poema de ulises, decidín darlle unha volta ao da balea varada na praia a modo de respostar a un comentario que deixou ao pé do primeiro borrador.
aproveitei tamén para organizar un pouco o que non eran máis que notas moi caóticas (aínda así sigo tendo a sensación de que pode organizarse máis). e, claro, para poñelo en verso.

nota: teño un problema co theme de wordpress que me elimina algúns espazos maiores que quero poñer entre algunhas estrofas. a ver como o resolvo… (solucionado!)

 

unha balea varada na praia
estarrece como a ruína dun imperio

é unha postal imposíbel
no centro da paisaxe

 

a súa agonía
fai tremer o aire que paira
inmóbil ao seu redor

e morre tan lento
que a súa morte é só
unha suposición vaga

 

non ten
esa tensión do horizonte
senón acaso
a conciencia de ser
ela mesma todo un final

 

a balea é un deus caído
pero non é o seu recendo
o que estarrece

tal vez sexa o sabernos
tanto máis fráxiles

 

a expectación arrastra
un conxunto caótico
de singraduras

unha morea de océanos
á espreita

(non fose tan inmensa
e parecería estar a piques de
fuxir)

 

a balea é
unha espera deitada

 

se falas con ela
parecerá que escoita a túa dor
e devólveche a calma
da preamar

 

os nenos que se achegan
pés na area fría
observan con distancia

 

a balea xa non pode moverse
pero non é o seu cheiro
o que estarrece

acaso sexa
a inmensidade da metáfora