teño moitas dúbidas con este poema. polo de agora míroo como un xogo a modo de homenaxe cos ritmos e as melodías dun poema de juan gelman. pero igual máis adiante decido que debe coller uns tempos máis seus.

por certo: gelman atravesa en moitas direccións estes poemas todos. hai un adicado directamente a el, pero é en xeral unha metáfora de paisaxes de meu que (dun xeito inconsciente ou non tanto) sempre estiveran lonxe dos meus poemas.

velaquí unha nova versión do poema de ulises:

 

cando regresaba ulises
dos restos calcinados de troia
foi tentado por sereas
atacado por ciclopes

pero por ningunha destas criaturas foi vencido

a sintaxe deste verso é de gelman

navegou ulises
con valor ou inconsciencia

navegaron
el e os seus compañeiros

moitos mares

e cando finalmente
decidiu encamiñarse cara a penélope

tornar á india
diría gelman
do naturalista francés aimé bonpland

cando colleu
ulises
camiño á illa de seu

ao lar
para deixarse morrer
nese seu acubillo

aínda que nunca se sabe se son de un
as cousas que deixamos atrás hai mil anos

nese seu derradeiro
camiño
atopou unha balea
e marchou detrás do seu ronsel

do ronsel que o seu canto
deseñaba nas ondas

é imposíbel
ríndome

por moito que procure a miña propia
melodía
o texto ten a do poema de gelman
ou non son de ninguén
as melodías do verso
son de todos
feble consolo

e navegou
ulises
outros mares

e acaso esqueceu a penélope

bonpland non esqueceu nunca
as flores no colo de nunu
xunto á boca do orinoco

e penélope envelleceu aínda máis
se isto é posíbel

e tamén morreu

e morreu ulises vagabundo
solitario

(porque a balea é libre
e un día ao alborecer xa non estaba
e deixou a ulises
extraviado para sempre)

no seu vagar sen norte
non esqueceu ulises
agradecerlle a ítaca a viaxe

como mandara o poeta

e á balea
porque elas viven
aínda máis eternamente
que os poemas