catro ou cinco cambios nos cortes de verso e unha solución sinxela para alixeirar unha imaxe.
esas cousas que, cando as descobres, non entendes como non as viras desde o principio.
 

unha balea varada na praia
estarrece como a ruína dun imperio

é unha postal imposíbel
no centro da paisaxe
 
 

treme o aire que paira
inmóbil ao seu redor

e morre tan lento
que a súa agonía semella só
un simulacro
 
 

non ten
esa tensión do horizonte
senón acaso a conciencia de ser
ela mesma todo un final
 
 

a balea é un deus caído
pero non é o seu recendo o que estarrece

tal vez sexa o sabernos
tanto máis fráxiles
 
 

a expectación arrastra
un conxunto caótico de singraduras

océanos á espreita
 
 

non fose tan inmensa
e parecería estar a piques de fuxir
 
 

a balea é
unha espera deitada

se falas con ela
parecerá que escoita a túa dor
e devólveche preamar
 
 
 

uns nenos achéganse
pés na area fría

observan con distancia
 

a balea non pode moverse
pero non é o seu cheiro
o que estarrece

acaso sexa
a inmensidade da metáfora