con este texto sucédeme case o contrario que co anterior: as diferentes versión apenas se diferencian unhas das outras. neste caso, retoquei algo algúns cortes de verso para poñelos máis na liña das correccións que fixera nos outros. tamén lle dei unha volta á sintaxe dalgún fragmento que non acababa de pechar de todo.
 

navegar a carón dunha balea

sentirse á vez
feble e tranquilo
 

estirarse como se fose posíbel
percorrerlle a pel
lisa e fría
 
 

a balea é metálica

treme no contacto coa man
e produce melodías grises
 
 
 

as campás todas
da cidade de utrecht
estiveron nun tempo
afinadas con precisión milimétrica

do traballo minucioso
ocupárase van eyck
jacobus
músico
 
 

resultaba estraña aquela harmonía
porque o toque das campás adoita ser
disonante
 

pero van eyck procuraba
que fosen reflexo
da imaxe que el tiña de deus

da exactitude
que ao seu deus lle supoñía
 
 
 

o canto da balea non é
simétrico
son impuros os harmónicos que produce
se a rozas

se apalpas as costras
que medran no seu lombo
 

ela semella conservar memoria
de todas as singraduras

pero en realidade esquece
mesmo a corrente na que paira
 

porque a memoria é náufraga
e doe
 
 
 

imaxina unha igrexa de utrecht
tal como a representaría
calquera pintor da época

liñas que se proxectan cara ao alto
igual que ascende a luz
e delimita volumes

espazos de penumbra
 

igual que está feito de liñas de luz
e sombras
o corazón dos homes
 
 
 

navegar a carón dunha balea
sentir a fatiga toda da viaxe
e o descanso de saberse
imperfecto