a versión que hoxe vos deixo deste poema remateina nunha cafetaría moi linda. tivese unha así preto da casa e tería esta mesa reservada 24 horas para min soíño. chámase, creo, “la esquina” e está en arzúa.
canto á versión, ademais dos axustes nos cortes de verso que veñen sendo habituais estes días e un par de imaxes ás que lles quitei peso, deille unha volta grande a unhas estrofas polo medio que non acababan de cadrarme.
o outro cambio importante é que as baleas, que antes só estaban no título do poema, pasaron a formar parte do texto. así, gaña puntos a idea de que, na versión final, os poemas todos perderán o título.
 

el era aínda novo
e ela xa regresara unha vez
da morte
 

ela construía preguntas
e el poñíase triste
cando unha palabra faltaba ao encontro

esa teima súa
pola precisión das fronteiras
 

ela navegaba
entre a serenidade do abismo
e a tensión do verso
 

el anoábase ao mastro
para que non o arrastrasen as ondas
 
 

desde un alto
fronte ao mar de vigo
avistaban baleas no horizonte
e as palabras eran
calma navegante

pero el tornaba a vista á terra
e teimaba en ancorar
no seu pequeno silencio descuberto
 
 

ela quería velo todo
 

séntese fráxil
quen diante do mundo
albisca soamente interrogantes

pero ten o poder da dúbida
a firmeza de non deixarse
aloumiñar polo afago
 
 

agora el vai máis vello
máis do que ela poderá ser nunca
e xa non procura respostas
 

aprendeu a catar
o recendo cálido do inesperado

que a poesía é disonante coas certezas
 
 

tardou en saber que fora ela
quen o agasallara coa beleza
das perspectivas imprevistas

e nas súas palabras paira
cos ollos dela
enchoupados na roupa para sempre