Arquivo da categoría: epitafios

ao regresar de buenos aires (3)

e unhas pequenas correccións a este último poema do libro.
agora vou poñerme a traballar nas traducións ao español dos poemas que non lin en buenos aires. a ver que efectos secundarios traen de rebote.

epitafios
aquí eliminei o indeterminado “un” que aparecía dúas veces no primeiro epitafio: “un artificio” pasa a ser, pois, “artificio”:

era demasiado novo e cría
que a literatura era artificio

cando se fixo maior
comprendeu con alivio
que a literatura é
artificio

no segundo epitafio, cambiei “tentou” por “quixo” porque o penúltimo epitafio tamén empezaba por “tentou”. tamén puxen en singular “raíces”:

quixo afundir
raíz en terra estraña
…

pequenos apuntamentos

en “epitafios” fixen dúas pequenas correccións semántidas:
nun dos epitafios puxen do revés o sentido dunha estrofa porque dicía xusto o contrario do que quería que dixese
noutro, engadín un matiz para reforzar o sentido que igual non estaba tan claro.

ás veces marcar moito a dirección da lectura non é boa idea porque é importante que o lector poida darlle ás cousas os matices que son de seu. pero hai veces en que unha palabra pode engadir un matiz que desperte posíbeis lecturas novas. ese equilibrio é unha das cousas máis difíciles da poesía.

en “vense baleas no horizonte…” facía falta reorganizar as imaxes para reducir os abaneos dun texto que xa abanea de seu.

en “varadura” quitei algúns versos que non engadían nada especial. como regra xeral, o que non aporta, distrae. (e as regras xerais están para ser transgredidas, pero estas transgresións deberían ser sempre conscientes e ter un propósito.) tamén reorganicei algunhas imaxe para quitarlle unha sensación de desorde que me daba a lectura do texto.

manter algúns hábitos

na maioría dos meus libros, explícito ou non, hai algún texto a modo de arte poética. nalgún mesmo hai máis de un. este texto que engado hoxe quere ser algo así.

epitafios para un poeta inexistente

era demasiado novo e cría
que a literatura era un artificio

cando se fixo maior
comprendeu
que a literatura é
un artificio

 

tentou reducir o mundo
a versos mínimos
porque non sabía que as palabras
que faltan
son as que alargan a paisaxe

 

quixo afundir
raíces en terra estraña
ou non tanto
non tanto afundir
digo
ou terra
porque a poesía muda
navega

 

tentou que o verso
cobrase forma de pedra

non para lanzala
na fronte do poderoso
senón para crebar
a impasibilidade do espello

 

deseñou unha paisaxe
na pel tersa da balea