fixen algúns amaños neste poema. considerei eliminar unha parte da historia para alixeirar o texto pero paréceme bonita.
ás veces cómpre renunciar a versos ou estrofas que, en si mesmas, un cre que son boas pero que, no texto todo, semellan restar máis que aportar.
pero non sempre son doadas esas renuncias.
neste caso penso que os versos deben resistir: non estou convencido de que resten e mais a historia de magalhães é o miolo do poema:
e o poema sobre magalhães
que no empeño por arrodear o mundo
e acadar as illas das especias
arribou sen sabelo
a terra de baleas
ou debería dicir
ao seu mar
era inverno árido
ou acaso non é posíbel
imaxinarlle outros veos
a aqueles territorios
imaxina que cres que o mundo
é máis extenso do que ditan os mapas
colles un barco
que é pequeno
se o comparas co horizonte
cal é a dimensión da túa certeza?
cal o límite da ousadía e do azar?
imaxina os ollos daquel home pequeno
ao chegar á araucanía
toda aquela vastidade erma
podes supoñelo
diante daqueles animais
a deambular na enseada inhóspita
e súa
e preciosa
pavor ou calma
nacería dos seus cantos?
pero o destino de magalhães
era aínda longo
e resistiu
a aquela harmonía insólita
e continuou viaxe incerta
ou acaso atopara
ante aqueles seres ilimitados
a fronteira do seu valor
partiu
puxo proa máis ao sur
na teima do paso procurado
atopouno
e herdoulle o seu nome
e nomeou pacífico
o océano que atopou ao cabo
imaxínate coas forzas no límite
despois de atravesar
todo o mundo coñecido
e ao contornar as marxes
atopas outro horizonte
aínda máis esgotador
aquel novo mar enfrontou magalhães
e dobregouno tamén
pero morreu sen sabelo
no estrondo da batalla
na lanza que o atravesa
volveu escoitar
o canto das baleas
música de fondo para a mágoa
de quen morre privado da certeza
de que aquel fose
ou non
o seu horizonte