postais (en colaboración con carolina erlich)[nota de eduardo estévez] |
 |
(Obertura)
preparamos o retábulo para a tristeza
de cara ao público
a nosa existencia non ten sangue
nin vendaxes
é un amor de papeis en branco
soños fugaces espallados polo ar
poemas extraviados
mesmo antes de naceren
morrer de cartón pedra
tea e cabazas
Ela: fermosa muller sen idade. O rostro pálido, o cuerpo nu, o ollar gris. O seu cabelo, esparexido, dá a imaxe dun río, onde hai nós, tramos trenzados e obxectos enmarañados.
El: un vagabundo feliz
Ela, deitada, é o escenario, o horizonte, enorme boneca de escuma.
A acción sucederá sobre a paisaxe do seu corpo.
a acción sucederá nas nosas mentes.
Os espectadores serán recibidos cunha música e órgano de man que vén de lonxe e o eco de voces que convidan a pasar…
atención
damas e cabaleiros
atención
velaquí o mundo dos soños
dende agora
serán vostedes espectadores da irrealidade
velaquí un recanto de abandono
amores desencontrados
son estes os ruídos
e os silencios da nosa memoria
A función vai a comezar: «Adiante, señores, adiante.»
(Primeira escena)
nesta cidade
de amplas infindas avenidas
transcorremos en silencio
No centro da escena ruído: motores,
buguinas, sirenas.
Fume.
aquí temos sempre
listo o disfrace para saírmos
indemnes do lance
do agravio da impotencia
El durme de costas no borde da beirarrúa,
cuberto con xornais. Érguese un pouco, respira
profundamente, dá a volta e segue a durmir.
nesta cidade cando amence
as luces somen entre as pólas do inverno
e todo recende a fume
No ceo, moitos ollos.
A un lado, un obelisco branco.
Pouco a pouco ela comeza a moverse, ata que se ven os seus ollos ollando para el embelesados. Ela, paisaxe, arrolar, acaríñao, vai enchendo o espazo que el habita.
Empeza a soar unha música de tambores. Un ollo pasea pola escena ata deterse canda o vagabundo durmido. Palpebrexa, lentamente.
Péchase.
Os sons da cidade vanse apagando.
Silenzo.
(Paxaros ocasionais ao lonxe.)
neste parque de noite
non hai ninguén
e no ceo
ollos
De súpeto, érguese inquedo. Olla para si. Olla os xornais que o cobren; revólveos. Colle un e le en voz alta:
«na fonda noite universal
que apenas contradin estes farois…»
A súa voz ten eco. Respira fondo e iso faille toser.
Olla para arriba.
Apagón.
(Interludio)
todo está disposto
no seu exacto lugar ocasional
na súa casualidad precisa
está listo o altar
para inmolarmos o año
quer dicir
para inmolármonos
(Segunda escena)
O vagabundo percorre a paisaxe do corpo dela, cada recanto, con paso adurmiñado.
iso foi hai séculos
(palabras da memoria
a fantasía da memoria)
e non había silenzo senón sol
apareciches
lembras?
entre cortinas verdes e azuis
e a caixiña tocaba
música de Bach
concerto para clave número …
iso foi hai séculos
(palabras do esquecemento)
Acéndese unha frecha, indicando a dirección na que el comeza a camiñar.
Pasa diante dun semáforo, fixo en amarelo.
Detense diante dun cartel de luz intermitente.
Sons de coches e buguinas.
Finalmente volve camiñar e sae da escena.
Ela comeza a cantar unha canción de berce
e, mentres canta, vaise quitando do pelo un farol, un banco, un ombú. Vainos colocando na escena baleira.
O espazo negro fai que todo pareza suspendido.
descubríchesme un mundo
de farois apagados
e fiestras brancas
quitaches do teu pelo pardais
do meu peito nubes niños
roubácheslle á noite
avelaíñas
Acariña por un intre o banco onde el durmía. Suspira.
(Terceira escena. O mundo dos soños)
todo arredor
avelaíñas
nos parques nas árbores
entre as pólas máis núas
arredor
palabras
baleiras con recendo a chuvia
saín na túa procura
polos salóns máis ateigados
as rúas desertas
pasei a vida
levo toda unha vida
na túa procura
Entra ela, pequena, cuberta con lixeira túnica.
Detense detrás del, que está sentado no banco.
El presíntea, vólvese.
Ela some.
a miña memoria está feita
destes ecos remotos
de luces de neon películas o son
dalgunha radio
de fantasías
de erros
os rostros son brancos
a miña distancia está feita
de palabras
o meu corpo de cicatrices
procureite sen acougo
as mans repletas de bágoas
presentíate e dixen
a berros unha vez
e outra o teu nome
que xa nin lembro
perdinme polas rúas os bares as botellas
de xenebra barata
voei só nos poemas
entre os pardais máis leves
voei co voo
desapracíbel dos pardais
sobre a cidade de silenzos
(Ela no seu soño)
unha muller
coas soas mans quedas
pousadas no colo
finísimas
sobre o vestido estampado
Á esquerda ilumínase unha fiestra da que pende unha escada de man.
O vagabundo debrúzase por ela. Comenza a baixar.
Cando chega abaixo está outra vez no parque.
Ela, sentada no banco, espera. Ten un caravel vermello no pelo.
El achégase e tápalle os ollos dende atrás. Ela colle as súas mans e bícaas.
Bícanse fondamente.
Íspense a medias e fan o amor sobre o banco
Escóitanse, ao lonxe, tambores.
Cae a luz, como se atardecese.
(Interludio)
vivimos de lembrar intres
suspendidos sobre fondo negro
temos o corpo
marcado polo inverno
así somos
restos dun mundo imaxinario
cinza da nosa propia fantasía
imaxes
no muro da caverna
do que nunca foi
nin será
nin morre
(Cuarta escena)
Quietude.
El adurmiñouse.
Soa unha buguina con estrondo e o semáforo ponse verde.
Ela, sobresaltada, levántase e sae correndo.
era de noite
puxéchesme na alma
unha paisaxe
dores
milagres en cadanseu sitio
despois partiches
sen lúa e deixáchesme
as mans repletas de bágoas
a escuridade
acubillou os meus ósos
co agarimo dunha puta
e eu marchei sen pagar
El érguese, lentamente. O seu corpo está como durmido e cústalle moverse. Faino todo en cámara lenta.
Empeza a camiñar. O ruído é máis intenso.
Ilumínase a parte dereita do retábulo.
Hai un ombú no sitio do obelisco.
O ollo chora.
unha árbore sen follas
no centro da cidad leve
no centro do desacougo
El, sentado no seu banco, agora (eternamente) cos ollos moi abertos.
Son ininterrumpido de goteira.
a pérdida
vagarosa do soño
do son do espazo
a tristeza nunha gota
de auga que cae
de auga que
cae
a lentitude que doe
que é coma dicir
a soidade
(Coda)
Pasa a lúa nun carriño que coa como un coche a gran velocidade.
Despois oiráse só a goteira e, de fondo, a chuvia.
El acubíllase no banco cos ollos enormemente abertos e treme de frío.
Apagón.
a distancia significa
que ti xa non estás
que marcharon mesmo as sombras
a néboa
un rumor
xúrocho
fixemos o amor mansamente
amámonos de vagar
amámonos palmo a palmo
xúrocho
botámonos de menos
mesmo sen vernos
mesmo sen lembrar
os nosos xestos as enrugas do ollar
a distancia é
todo este mundo xordo
e cego