recibo este poema de ramiro torres e, coa súa autorización, reprodúzoo aquí e deixo constancia do feliz que me fai a súa amizade.
LUAS SOLARES
Para o Eduardo Estévez.
Devoramos luas cegas
dentro da casa inacabada,
viramos espuma na memória,
dorida e luminosa, que
sangra as raízes do presente
mentres nos acompassamos
com a altura do seu
incêndio único.
Confabulamos
na vertigem dos caminhos
atravessados em todas
as direções por
cavalos desorbitados:
somos tafures de
palavras que
nos expliquem
como aprofundar
na misteriosa luz
que nos antecede,
e permanece acesa
no interior indecifrável
deste respirar no
centro do tempo.
Enchidos de uma
saudade dourada,
retiramos a espada
cravada na cabeça
e subimos ao branco
abismo dos buscadores.
Outubro de 2010.
e agardo por un poema-irmán que aínda está a cocerse.