|
mapas para describir a ausencia |
|
I
respiro
de
vagar
e co aire atraveso
mares
montañas
o espacio que separa
os nosos
(propios)
silencios
apreixei o teu ollar
cun golpe de man
detiven a túa boca
no medio da maré
canda a miña
no medio do vento
impasíbel
na fiestra
bate
no medio
e medio da noite
no medio da noite
fomos felices
apalpamos cada intre
dos nosos corpos salgados
memorizamos todas
as letras da soidade
pecharei a túa boca
con sal con cal e canto
na miña
mordereiche o veleno
da pel
o sangue acedo
e pola mañá
desprendereime das sabas
con esforzo
e debaixo da auga
cumprirei cos rituais
marcharei cando aínda
non espertes
procurarei en van
todo o día
os teus pasos na rúa
deitada sobre mapoulas
núa
cuberta de paxaros
de madrugada
a sala tínxese co neon da rúa
verde
vermello
verde
vermello
eu
no sofá
pausa
vermello
verde
vermello
agárdote
chegarás de certo
esta noite
amarasme coas mans
coas plumas
cos infindos paxaros da túa boca
nunha caixa de madeira
gardo
voces que amei
a lembranza dun corpo
antigo e fráxil
no escritorio
unha carta
datada en 1927
recendos e follas
dúas lembranzas
a imaxe de algo morto
dóeme unha muller
no corpo todo
hai unha muller
nos meus ollos pechos
porque hei amarte
coñecerei cada recanto teu
as bágoas
porque has encher a calma
cos sons da túa lingua
porque beberemos
xuntos
os zumes do insomnio
e fuxirás co devalo
e deixarás o meu corpo
gris
trazado
de cicatrices
II
1.
A gaiola non ten móbeis
pero nós somos capaces
de acubillarmos nela a quietude
pudorosa mudez
a gaiola é unha estrutura aberta
unha torre sen cruces
nin murallas
erguendo-se nalgun lugar dos páramos
2.
para que cerimonia se desenvolva
ordenadamente
e o final sexa doado
cubriremos con area
os restos do naufraxio
cunchas e argazo han borrar
todo signo desta morte silenciosa
para un deus
non hai eternidade
un deus non é
efémero nin doente
para un deus todo é formoso e bon e xusto
e nós
sombras esvaídas
III
esta mañá
ao espertar
pasoume unha tristeza
e agora estou
que non podo chorar
nin mesmo bágoas
onde foi
aquela sombra
de longos cabelos
onde foi
perdeuse polas rúas
de cidades sen nome
deixoume só
eu e mais o meu
corpo afogado
nunha praia detida
un xardín de lilas
agocha á que cala
cando é noite
e todo está dito
cando a chuvia
marche
hanos deixar
nus sobre a area
só o frío conterá
o perfil dos corpos
dous cadavres
aterecidos
sal e ondas
no escenario
a chuvia bate no seu rostro
mentres se ergue dende os pés e cae
fino alla notte
mora en min
a escuridade
e perdín as palabras
coas que pronunciar a dor
escribo poemas
coma balbuce un neno
vou por este mundo
ás apalpadas
procurando un recanto
coa miña forma
un sitio
onde descansar en paz
amén
un poema
para a muller
sombra
que saúda dende o peirao
o home que hai anos
partiu para a guerra
non marches
déixame pousar
no teu colo
aloumiña
o meu cansazo
furga entre as miñas
plumas grises
limpa o meu corpo
de feridas e silencios
na fin do mundo
unha muller
cando o tempo era
tan longo
que no cabiamos dentro
sorría mais
lembro
no rostro
o pesar seu pola distancia
como está na foto
sobre o moble da sala
a rafa villar
o vento arrandea
as pólas
núas
das árbores
de todas as fragas que
acadan os meus ollos
dende aquí
pola fiestra
do meu cuarto de agonías
as cidades que percorro
existen só
na memoria da pedra
nas melodías dunha trompeta con sordina
ou violín ou acordeón
iso depende
no hay nada más bello
que lo que nunca he tenido…
apalpei
as súas bágoas
o seu sorriso a me
afogar
coma un beixo
amei o seu
rostro
como lembranza
dun fillo
perdido no tempo
e as súas mans pechas
cando durme
…nada más amado
que lo que perdí
memorizo
a túa partida
é un oco no meu rostro
unha canción ao lonxe
batendo polos corredores
sempre esperei
carta túa
e agora xa non teño
a quen pedir perdón
por non ser humano
por non amar abondo
o mar
a muller
o trebón
conto na parede
do baño azulexos
un
dous
tres
o cuarto está roto
o quinto ten debuxados
os mapas da miña morte
unha espera
lenta e obscena
vaise
polos corredores
unha imaxe chea de imaxes
debrúzase
mais e mais
cara á inocencia
(metro les hales)
transitei centos de cidades
chorei
en case todas as linguas
enumero as cousas
que querería dicir
e non lembro
a palabra necesaria
conto fatigas
coma látegos
teño a lingua
inchada dos afogados
e en cambio non morro
aquí
na habitación en penumbras
amámonos
coa beira do pudor
o pudor da calma
bicámonos a obsesión
delimitamos
a desidia
fomos agonizando
na barca que paira
paira
preamar
procuro
o amor
nas linguas
máis puras
sombras
sutís
nunha rúa deserta
procuro
o perfil dun amor
en toda paisaxe
alí onde deixaches
abandonado o desexo
alí bate o mar
pole pedra
afundo na noite
coa dozura da gamela na tormenta
(autorretrato II)
busco o meu corpo
nas esquinas desertas
nos hospitais
limpas do meu rostro
os restos da derrota
purifícasme coa lingua
a lingua profanada
porque has amarme
hasme ter piedade
ou afecto
has desexarme
unha noite e outra non
porque me miras