|
derrotas a coruña (galiza), espiral maior, 2004 vi premio de poesía concello de carral isbn: 978-84-95625-89-2 |
 |
(selección de textos)
un soño
vela a diario
ela agocha baixo as roupas
(pensas)
unha figura fermosa
non da fermosura
perfecta dunha deusa
senón a perfecta fermosura que cabe
nas mans
talvez a máis perfecta
que nunca nas túas mans
imaxinaches
mais leva no rostro
toda a distancia nos ollos
toda a distancia
unha noite sóñala
co preciso erotismo dos pequenos xestos
ao día seguinte
adiviñas baixo a túnica
a fermosura exacta dun paxaro
entre as mans
e no seu rostro
en toda a distancia dos seus ollos
unha pequena
marca
daquel soño daquela fantasía
foi froito do desexo
ou ela realmente
entrara nas túas mans pola noite
e ao día seguinte
decidiu esquecelo
as palabras do oráculo
se ves no oráculo
afundirse a túa senda
por territorios neboentos
non temas
non deixes vencer
a túa alma pola pálida incerteza
non ten o oráculo
a clarividencia dos deuses
mais a palabra
orgullosa
dos seus sacerdotes
e eles son humanos
coma a túa dor
e o seu camiño tamén presaxia
tempos de exilio
ademais as palabras
(es poeta e sábelo)
non son máis ca miraxes
construccións aproximadas
sombras difusas
literatura
de construcción
para manter a memoria
daquel que morre
poñer en palabras a súa imaxe
o seu corpo
a soidade
cal o medo da perda?
palabras para fixar os recordos no espazo
mais a memoria precisa
paisaxes nas que deterse
vento
leo nun xornal
a morte dunha muller que amei
relata os seus últimos anos
e morreu consumida por unha enfermidade
foramos amantes clandestinos
hai no xornal unha fotografía
desenfocada
releo o artigo
fala dunha muller á que nunca vin
(inventar con palabras
a memoria dunha muller)
a memoria é un instante
de acougo
(reconstruír
con palabras
a espera)
a memoria é un deserto
unha paisaxe arrasada
a muller do xornal sorrí na foto
a memoria é
unha postal das rúas da infancia
tras o bombardeovunha paisaxe
enceguecedora
a patria
non poderás abandonar
dicía o poeta
a cidade aínda que marches
e percorras todos os camiños
a patria vai contigo
e mesmo que os camiños traian
novas paisaxes ceos diversos
e a terra
que te viu nacer non permaneza
percorrerás sempre
aqueles territorios
e falarás a lingua
dos teus xestos
e no ollar
cando chove
medrará aquela mesma herba
haiku (II)
nos muros resoa
o eco xordo
de que me amabas
arte poética (IV)
cal a necesidade
de falar dun mesmo
no poema?
recendemos mellor
cá terra despois da chuvia?
levamos no rostro as cores do outono?
somos acaso máis fermosos
que cada amante novo de cavafis?
el sol del membrillo I (paisaxe)
non chegará o inverno
antes do final do poema
non caerán as follas
nin madurarán os marmelos