os veos da paisaxe
ribeira (galiza), edicións bourel, 2009
depósito legal: C 162-2009
edición sen isbn

[selección de imaxes]

son tempos
de pensar a ausencia
de gardarmos
nun caixón as bágoas
son tempos de ollar a chuvia
a través dos cristais
embazada a memoria

botar as redes
cubrirnos de vento
hai un país de catedrais
homes en silencio
longos camiños cara ao mar

a paisaxe ocúltase
detrás da vaga néboa
a paisaxe ten sete veos
e no fondo
núa
aniña a memoria

mira os barcos no peirao
como se xuntan
e se afastan coas ondas
mira as gaivotas
a se acochar unhas
contra as outras
os pescadores
co ollar detido
no horizonte

ondea a roupa no tendal
recibe outra vez o orballo

cos primeiros merlos
acordan os cans
os homes
pestanexan co sol
húmido do mencer

a auga que baixa
das montañas
corre polas rúas baleiras
nas casas só quedan
sombras
e algún ancián
que xa esqueceu o calendario

son tempos
de pensar a ausencia

o home vello á sombra
da aciñeira
conta as cabras
dálles nome
a vella muller na cociña
nomea os paxaros
os días e as dores

a campá non ten badalo
só o gorgolexo
das pombas toca a misa
ou a defunto

neste muro hai os prantos
de amor de moitas mozas
e homes vellos
e deuses

nos balcóns xa non quedan
xasmíns nin cravos nin rosas
morreron coa xeada
o último inverno

conta cada un
dos seus cabelos
coñece cada liña
cada movemento
cando ergue o sol
e orballa nas roseiras do patio
fíos de la acomoda en certos
e determinados lugares
elena
atada nos espellos
peitéase
todo o día

as cociñas
cheiran a ourego
os manteis vermellos
o vapor das cazolas
o golpe das culleres
os risos entre os muros
paxaros engaiolados

na mesa
unha cesta con froitas de louza
e teas de araña

fumegan os pratos
falan alto as mulleres na praza
por un momento
a paisaxe non ten veos

as follas secas baten
con dozura portas e fiestras
logo pérdense
non hai
ninguén para escoitalas

na cociña unha avoa
remexendo no caldeiro
no cuarto unha curmá de
quince anos
deitada co seu mozo
ás agachadas

as horas son máis lentas
á sombra do limoeiro

e cando chove séntense
as gotas no tellado nas
pólas secas o pranto
nas paredes balorentas

os balcóns
énchense de flores co verán

unha moza corta o seu orballo

pono no xerro da sala
xunto á foto do pai morto

no patio
unha vella figueira de pólas longas
cubertas de ouricela

os soños
confúndense a esta hora
entre as follas

as árbores da infancia
inclínanse sobre o alxibe
buscan a súa imaxe reflectida
no espello de auga

esta terra perténceme
terra branca de séculos e cinza
acóugame esta terra
estas árbores de mans abertas

hai unha carballeira gris
un río nalgures que murmura
paxaros
néboa
recantos desta terra prometida

chega do río
o canto das lavandeiras

o vento procura
a idade nas follas
o silencio nas cortizas

detrás dos muros
unha moza esperou
todo o día
os días seguintes
o home que a levase lonxe
a algunha nova terra
e máxica
vestida de branco e
cun ramo de lirios nas mans

atoparasme no camiño
preto da última árbore
a derradeira

pérdense
as follas secas
vanse espallando
cara ao horizonte
que é como dicir
cara a ningures

na fiestra os últimos
efémeros fíos do sol
nas pólas máis altas

cando é tarde só quedan
pedras e poeira no camiño

unha bandada emigra da paisaxe

en leitos de ferro
detrás das cortinas
as rapazas agachan
os seus soños prohibidos
presos entre as sabas

os farois
arrandean co vento e no campanario
o moucho vixía
as casas silenciosas
espantallo
mantén afastadas as lembranzas

polas casas
a silueta dunha muller
sobre a paisaxe feminina
debrúzase a noite

a terra ten cansazo de auga
nas fendeduras
nos ritos do verán
o plenilunio

silencio
esta noite está pechada para os grilos

a paisaxe prega en silencio
pide perdón
antes de quitar o último veo

para ver algunhas das imaxes que ilustraron esta edición, fai clic aquí