ir ao contido →


só paxaros saíron desta boca
a coruña (galiza), deputación provincial, 1998
accésit do premio de poesía miguel gonzález garcés, 1997
isbn: 978-84-89652-49-1
esca e pedra

 

tenés razón
la vida es una herida absurda

cátulo castillo

oratorio I
só unha palabra
derradeira

que conteña o perdido
o brando e fráxil

que garde febres
ou invernos

e me afogue se levanto a cabeza
unha palabra túa
abonda para me salvar

 

null

 

homenaxes
de pé baixo da pont-neuf
vin a jacques de molay
o último dos templarios
morrer no lume

fronte a un bar de odéon
vin pasar o cortexo fúnebre
de oscar wilde

eran cinco mendigos e un can
nese momento saía
borges do brazo da kodama

ían seguramente almorzar
nun bar alí á volta

dende unha mesa de café
fronte á pont-au-change vin
como saltaba sara bernhardt ó sena

corrín e xa a auga
arrastraba o seu plácido rostro
a súa cabeza que se afundía
pouco a pouco na morte

finalmente
nun café de montparnasse
tomei viño con raúl
gonzález tuñón o poeta

leu algo que acababa de escribir
non lembro
mais seguramente habería
unha puta ou un mariñeiro borracho

despois saímos xuntos
e fomos visitar a tumba
de sartre e simone de beauvoir

eles tamén están mortos
que en paz descansen

 

null

 

sar
abrirei a porta amor
o sábado coa alba
e paxaros farrapentos
inundarán a casa de mel e plumas

sentado na poltrona
sorrirei ante a algazarra
e ó mediodía
cando chegue da cociña o cheiro
tépedo das cazolas no lume
verei marchar a bandada

atravesar o val cara ás torres
prometo varrer as plumas
antes de comer
pechar outra vez a porta

 

null

 

funeral
dúas gaivotas negras
aniñan no meu peito

nos meus oídos
o ruído do mar confúndese
cos seus gritos e os guindastres
e os barcos
e as pas abrindo a fosa

 

null

 

unha fotografía do mundo
dous carballos queimados
as pólas gardan
dentro un recendo doce

unha flor
a través do cristal

os pétalos por onde esvaran
os restos da última chuvia

no bosque
dous carballos secos

unha fotografía do mundo
como xa ninguén lembra

 

null

 

só paxaros
nunca escribín cartas de amor
só paxaros saíron desta boca

nunca tiven soños
nin cortei rosas

non teño pecado
nin pedras

 

null

 

reminiscencias de melville
nunha ponte de amsterdam
un mariñeiro co ollar gris
as mans nos petos
miran no horizonte barcos invisibles

hai anos unha muller
retívoo en terra unha noite

hai anos
de pé nesa ponte
perdeu os camiños as marés

agora
as mans nos petos
mira no horizonte
barcos invisibles

mentres a súa boca murmura
frases pastosas alcohol o alento
dunha puta en warmoestraat
hai anos

 

null

 

ingenieros
en cada cidade hai un bar
onde eu choro o meu pasado
e os homes beben xenebra

aquí non
aquí durmo
todas as noites
co recendo frío das miñas cinzas

 

null

 

autorretrato
agora hai tempo para ollarmos
todo o tempo
as enrugas das nosas mans

 

null

 

canción de berce

yo no soy un bailarín
m. e. walsh

algunha vez vouche contar
que lembro
hai anos

tiñas os mesmos xestos
o mesmo sorriso
que sentabamos a carón da fiestra
e ti quedabas alí
quietiña
e mirándoo todo

dicindo cousas que só eu entendía
algunha vez
imos sentar nunha praza
e rirmos da chuvia

 

null

 

beiramar
nalgún destes peiraos
espero o barco que me afunde na noite

que me leve deste porto
onde habita a memoria

 

null

 

a cidade dos amantes
facer un fillo
moldear cos dedos húmidos a suor
o iris

facer parís con po e saliva
o sena murmurando
baixo a pont des invalides

 

null

 

bonaval
un neno xoga ó sol
sobre as pedras
dunha tumba abandonada

 

null

 

fe de erratas
entrei nos teus brazos
como se afunde na noite
unha loia sen ás

 

null

 

via pisana
nun recanto de florencia
comín pan con queixo e bebín
unha botella de viño

alí segundo falan
morreu hai tempo un odontólogo

non lembro o nome
pero quitaba moas sen anestesia
a obscenas mulleres renacentistas

alí comín pan con queixo
e bebín unha botella de viño

non estaba só
alí
poderíase dicir
bebemos unha botella de viño
e comemos pan con queixo

alí lembramos outros lugares
outros soños

falamos das estrelas e posamos
coas mans levantadas
para dez ou quince
turistas xaponeses con cámara de vídeo

 

null

 

insomnio
aquí caben horas
soños e voces

unha árbore
por exemplo
unha flor partida

 

null

 

muller con xasmíns

una mano sagrada se detuvo, segura
sobre tu frente

miguel d’ors

soña con xasmíns
e acorda pouco a pouco

ten ollos grandes
xestos antigos

unha muller
un fillo sen nome
un colchón coas sabas limpas

 

null

 

oratorio II
teño os ollos fixos
na imaxe dun deus

pero non podo rezar
non teño bágoas

 

null

 

saint-denis
de noite
nesta rúa ocorren
todos os milagres de paris

un árabe atopa unha moeda de ouro
de hai tres séculos

un home vello cunha garrafa
de viño en cada man
vira en bolboreta
e desaparece entre os fíos da luz

un turista americano
saca fotos a unha puta
e despois van xuntos
percorrer mundo
nun barco branco e azul

na rue saint-denis
pensei que era primavera
e agromou unha flor do empedrado

corteina e marchei
asubiando e comendo
un a un os pétalos

 

null

 

muller con piano
anoitece e no salón
a música maquilla os xestos tépedos

os ollos foxen
unha voz percorre os recantos
fóra
entre as flores
o meu corpo dorme
húmido
e chora

 

null

 

ritual
a través da quintana
nun serán do outono
unha anciá na procura dos seus mortos

 

null

 

diálogos marítimos
dixemos
frases breves en murmurio

e cantaches como cantan
as mulleres solitarias
nos bares de madrid

ou de vigo
tanto ten

 

null

 

portuario
adiviñas
é certo
a verde estiaxe dos regueiros

chegas puntualmente á cita
cada espertar
cada outono

explicas o retrato dos meus anos

 

null

 

fragmentos da distancia
pasei
laveime na fonte do esquecemento
quedei cego

 

null

 

diatriba postal
o vento non canta
non
nas follas

o vento non trae noticias
nin flores daquela terra

 

null

 

entrerrúas
de toda a cidade só lembro
unha rúa
estreita e sen árbores

un bar onde te vin
a primeira vez
entre mans amarelas de tabaco
e o vapor das cazolas

tiñas un cáliz no altar
un elixido para o sacrificio

 

null

 

unha foto cos bordos gastados
onte vin a danielle en londres
en branco e negro

vin tamén a brétema
de madrugada
sobre o támesis

así é sempre londres
e a muller que un ama

 

null

 

construcción da memoria

para lorenzo marineda
in memoriam

un poema para o teu nome
aberto coma río coma seda

un poema para a cidade
que ata as miñas voces de
neno que non teño

unha praza deserta
o edificio
que eu vin construír

dicíame
vin o tren levar
as pedras ata aló

hai máis de oitenta anos

 

null

 

visión do anxo
alzo o voo sobre os edificios
a cidade semella praga
polo anciá
pero os meus ollos non ven

pouso nunha cornixa
dentro destas paredes non hai nada

 

null

 

ruínas

ya no seré feliz, tal vez no importa
j. l. borges


xa non me importan os homes
non quero comida ou abrigo
sento en calquera recanto
e procuro no peto
unha moeda

un billete de oito
centavos e medio

xa non hai tempo
lembranzas
xa non me importa a chuvia

 

null

 

xénese
hoxe non hai lugar
entre as miñas costelas

hoxe non farei muller
nin pans
nin peixes

 

null

 

café de oriente
no café de oriente
xunto ó frío
choro o teu nome nos espellos

procuro o teu rostro moitas veces
nas mesas veciñas
pero non viñeches

no café de oriente
tomo unhas cervexas
creo
e debúxote
nos vidros embazados

o teu xesto é familiar aquí
aquí cada cousa
semella os meus recordos

 

null

 

estação derradeira
nesta cadeira vella e rota
agardo a mañá
en que batas na porta
e digas que é tarde para eu quedar alí
sentado
quieto