só paxaros saíron desta boca a coruña (galiza), deputación provincial, 1998 accésit do premio de poesía miguel gonzález garcés, 1997 isbn: 978-84-89652-49-1

 

tenés razón
la vida es una herida absurda
cátulo castillo

oratorio I
só unha palabra
derradeira
que conteña o perdido
o brando e fráxil
que garde febres
ou invernos
e me afogue se levanto a cabeza
unha palabra túa
abonda para me salvar

 

 

homenaxes
de pé baixo da pont-neuf
vin a jacques de molay
o último dos templarios
morrer no lume
fronte a un bar de odéon
vin pasar o cortexo fúnebre
de oscar wilde
eran cinco mendigos e un can
nese momento saía
borges do brazo da kodama
ían seguramente almorzar
nun bar alí á volta
dende unha mesa de café
fronte á pont-au-change vin
como saltaba sara bernhardt ó sena
corrín e xa a auga
arrastraba o seu plácido rostro
a súa cabeza que se afundía
pouco a pouco na morte
finalmente
nun café de montparnasse
tomei viño con raúl
gonzález tuñón o poeta
leu algo que acababa de escribir
non lembro
mais seguramente habería
unha puta ou un mariñeiro borracho
despois saímos xuntos
e fomos visitar a tumba
de sartre e simone de beauvoir
eles tamén están mortos
que en paz descansen

 

 

sar
abrirei a porta amor
o sábado coa alba
e paxaros farrapentos
inundarán a casa de mel e plumas
sentado na poltrona
sorrirei ante a algazarra
e ó mediodía
cando chegue da cociña o cheiro
tépedo das cazolas no lume
verei marchar a bandada
atravesar o val cara ás torres
prometo varrer as plumas
antes de comer
pechar outra vez a porta

 

 

funeral
dúas gaivotas negras
aniñan no meu peito
nos meus oídos
o ruído do mar confúndese
cos seus gritos e os guindastres
e os barcos
e as pas abrindo a fosa

 

 

unha fotografía do mundo
dous carballos queimados
as pólas gardan
dentro un recendo doce
unha flor
a través do cristal
os pétalos por onde esvaran
os restos da última chuvia
no bosque
dous carballos secos
unha fotografía do mundo
como xa ninguén lembra

 

 

só paxaros
nunca escribín cartas de amor
só paxaros saíron desta boca
nunca tiven soños
nin cortei rosas
non teño pecado
nin pedras

 

 

reminiscencias de melville
nunha ponte de amsterdam
un mariñeiro co ollar gris
as mans nos petos
miran no horizonte barcos invisibles
hai anos unha muller
retívoo en terra unha noite
hai anos
de pé nesa ponte
perdeu os camiños as marés
agora
as mans nos petos
mira no horizonte
barcos invisibles
mentres a súa boca murmura
frases pastosas alcohol o alento
dunha puta en warmoestraat
hai anos

 

 

ingenieros
en cada cidade hai un bar
onde eu choro o meu pasado
e os homes beben xenebra
aquí non
aquí durmo
todas as noites
co recendo frío das miñas cinzas

 

 

autorretrato
agora hai tempo para ollarmos
todo o tempo
as enrugas das nosas mans

 

 

canción de berce

yo no soy un bailarín
m. e. walsh

algunha vez vouche contar
que lembro
hai anos
tiñas os mesmos xestos
o mesmo sorriso
que sentabamos a carón da fiestra
e ti quedabas alí
quietiña
e mirándoo todo
dicindo cousas que só eu entendía
algunha vez
imos sentar nunha praza
e rirmos da chuvia

 

 

beiramar
nalgún destes peiraos
espero o barco que me afunde na noite
que me leve deste porto
onde habita a memoria

 

 

a cidade dos amantes
facer un fillo
moldear cos dedos húmidos a suor
o iris
facer parís con po e saliva
o sena murmurando
baixo a pont des invalides

 

 

bonaval
un neno xoga ó sol
sobre as pedras
dunha tumba abandonada

 

 

fe de erratas
entrei nos teus brazos
como se afunde na noite
unha loia sen ás

 

 

via pisana
nun recanto de florencia
comín pan con queixo e bebín
unha botella de viño
alí segundo falan
morreu hai tempo un odontólogo
non lembro o nome
pero quitaba moas sen anestesia
a obscenas mulleres renacentistas
alí comín pan con queixo
e bebín unha botella de viño
non estaba só
alí
poderíase dicir
bebemos unha botella de viño
e comemos pan con queixo
alí lembramos outros lugares
outros soños
falamos das estrelas e posamos
coas mans levantadas
para dez ou quince
turistas xaponeses con cámara de vídeo

 

 

insomnio
aquí caben horas
soños e voces
unha árbore
por exemplo
unha flor partida

 

 

muller con xasmíns

una mano sagrada se detuvo, segura
sobre tu frente
miguel d’ors

soña con xasmíns
e acorda pouco a pouco
ten ollos grandes
xestos antigos
unha muller
un fillo sen nome
un colchón coas sabas limpas

 

 

oratorio II
teño os ollos fixos
na imaxe dun deus
pero non podo rezar
non teño bágoas

 

 

saint-denis
de noite
nesta rúa ocorren
todos os milagres de paris
un árabe atopa unha moeda de ouro
de hai tres séculos
un home vello cunha garrafa
de viño en cada man
vira en bolboreta
e desaparece entre os fíos da luz
un turista americano
saca fotos a unha puta
e despois van xuntos
percorrer mundo
nun barco branco e azul
na rue saint-denis
pensei que era primavera
e agromou unha flor do empedrado
corteina e marchei
asubiando e comendo
un a un os pétalos

 

 

muller con piano
anoitece e no salón
a música maquilla os xestos tépedos
os ollos foxen
unha voz percorre os recantos
fóra
entre as flores
o meu corpo dorme
húmido
e chora

 

 

ritual
a través da quintana
nun serán do outono
unha anciá na procura dos seus mortos

 

 

diálogos marítimos
dixemos
frases breves en murmurio
e cantaches como cantan
as mulleres solitarias
nos bares de madrid
ou de vigo
tanto ten

 

 

portuario
adiviñas
é certo
a verde estiaxe dos regueiros
chegas puntualmente á cita
cada espertar
cada outono
explicas o retrato dos meus anos

 

 

fragmentos da distancia
pasei
laveime na fonte do esquecemento
quedei cego

 

 

diatriba postal
o vento non canta
non
nas follas
o vento non trae noticias
nin flores daquela terra

 

 

entrerrúas
de toda a cidade só lembro
unha rúa
estreita e sen árbores
un bar onde te vin
a primeira vez
entre mans amarelas de tabaco
e o vapor das cazolas
tiñas un cáliz no altar
un elixido para o sacrificio

 

 

unha foto cos bordos gastados
onte vin a danielle en londres
en branco e negro
vin tamén a brétema
de madrugada
sobre o támesis
así é sempre londres
e a muller que un ama

 

 

construcción da memoria

para lorenzo marineda
in memoriam

un poema para o teu nome
aberto coma río coma seda
un poema para a cidade
que ata as miñas voces de
neno que non teño
unha praza deserta
o edificio
que eu vin construír
dicíame
vin o tren levar
as pedras ata aló
hai máis de oitenta anos

 

 

visión do anxo
alzo o voo sobre os edificios
a cidade semella praga
polo anciá
pero os meus ollos non ven
pouso nunha cornixa
dentro destas paredes non hai nada

 

 

ruínas

ya no seré feliz, tal vez no importa
j. l. borges

xa non me importan os homes
non quero comida ou abrigo
sento en calquera recanto
e procuro no peto
unha moeda
un billete de oito
centavos e medio
xa non hai tempo
lembranzas
xa non me importa a chuvia

 

 

xénese
hoxe non hai lugar
entre as miñas costelas
hoxe non farei muller
nin pans
nin peixes

 

 

café de oriente
no café de oriente
xunto ó frío
choro o teu nome nos espellos
procuro o teu rostro moitas veces
nas mesas veciñas
pero non viñeches
no café de oriente
tomo unhas cervexas
creo
e debúxote
nos vidros embazados
o teu xesto é familiar aquí
aquí cada cousa
semella os meus recordos

 

 

estação derradeira
nesta cadeira vella e rota
agardo a mañá
en que batas na porta
e digas que é tarde para eu quedar alí
sentado
quieto