sobre a mesa dun bar
o poeta raúl
gonzález tuñón espalla
fotogramas de infancia en boedo

(ou en calquera outro recanto
ou recordo)

na película hai rúas anegadas

(no soño tórnase venecia

e chámase noia ou fisterra)

pero tal vez o poeta confunda
historias de seu pai

ficcións doutra nostalxia

o relato é en branco e negro
e ten barcos nas rúas
e os nenos chapuzan e corren e rin

e acaso de fondo
poida intuírse na néboa
un porto baleeiro
e cadáveres de cachalotes

nunca navegou
balea
polo río que transcorre
debaixo da ponte

houbo algunha vez unha noria

pero agora é nome
e nos cabalos de madeira
non montan nenos tristes

resoa a pianola no empedrado
nos recordos (inventados) do poeta

e a chuvia
cando repenica sobre a inundación
eslúe a memoria