el era aínda novo
e ela xa regresara
unha vez
da morte

ela sementaba preguntas
e el poñíase triste
cando unha palabra faltaba ao encontro

esa teima súa
pola precisión das fronteiras

ela navegaba
entre a serenidade do abismo
e a tensión do verso

el anoábase ao mastro
para que non o arrastrasen as ondas

desde un alto
fronte ao mar de vigo
avistaban baleas no horizonte

ela quería ir máis aló
pero el tornaba a vista á terra
e teimaba en ancorar
no seu pequeno silencio descuberto

séntese fráxil
quen escolle arrodearse de preguntas

pero ten o poder da dúbida
a firmeza de non deixarse
aloumiñar polo afago

agora el vai vello

máis do que ela poderá ser nunca
e xa non procura respostas

descubriu a beleza
das perspectivas imprevistas

e que a poesía é disonante coas certezas