unha balea varada na praia
estarrece como a ruína dun imperio
é unha postal imposíbel
no centro da paisaxe
treme o aire que paira
inmóbil ao seu redor
e non ten
esa tensión do horizonte
senón acaso a conciencia de ser
ela mesma todo un final
a balea é un deus caído
unha espera deitada
se falas con ela
parecerá que escoita a túa dor
e devolve preamar
uns nenos achéganse
pés na area fría
observan con distancia
a balea non pode moverse
pero non é o seu cheiro
o que estarrece
acaso sexa
a inmensidade da metáfora
>> de limpeza
>> pequenos apuntamentos
>> do papel (varadura 1)
>> axustes aquí e alá
>> axustes iniciais
>> versión inicial
o saim, o sei cheiro estarrecedor… há um continho de dieste, algures, sobre o saim da baleia varada e o seu cheiro.
deille unha volta ao do cheiro estarrecedor. será que teño mal olfacto que se me fai unha figura distante. en todo caso, sería unha solución moi de dieste pero eu prefiro pensar que o terror está na indefensión que provoca o feito de que mesmo un ser tan inabranguíbel poida amosarse indefenso diante nosa.